Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

(8 - 12 - 2009)

Σχετικά με τις προτάσεις του Υπουργού Εργασίας για το ασφαλιστικό, ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και της επιτροπής Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Η κυβέρνηση με τις δομικές αλλαγές που προωθεί υπονομεύει το δημόσιο χαρακτήρα της ασφάλισης προς όφελος της ιδιωτικής και αφαιρεί δικαιώματα από τους ασφαλισμένους.
Ο Υπουργός Εργασίας με τις κατευθυντήριες γραμμές για την επίλυση του ασφαλιστικού που παρουσίασε σήμερα επιμένει στην προώθηση των λεγόμενων δομικών αλλαγών, οι οποίες οδηγούν στην αλλαγή του δημόσιου αναδιανεμητικού και αλληλέγγυου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης προς όφελος της ιδιωτικής.
Στόχος αυτών των δομικών αλλαγών είναι να δίνεται σε όλους μια βασική σύνταξη και από εκεί και πέρα οι ασφαλισμένοι να συμπληρώνουν τη σύνταξή τους με ανταποδοτική σχέση εισφορών - παροχών, δηλαδή αφενός με επαγγελματική σύνταξη για την οποία θα δοθούν και φορολογικά κίνητρα αντί της επικουρικής που δίνεται σήμερα, και αφετέρου με καθαρά ιδιωτική ασφάλιση. Η επαγγελματική ασφάλιση όμως είναι ιδιωτική και όχι δημόσια.
Ταυτόχρονα ο Υπουργός επιμένει στις περικοπές στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα
και στις αναπηρικές συντάξεις, ενώ δεν δεσμεύεται ότι δεν θα θιγούν ασφαλιστικά δικαιώματα με τις ενοποιήσεις που προωθεί.
Οι προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι θα καταργήσει τις αντιασφαλιστικές διατάξεις του νόμου Πετραλιά σε βάρος των εργαζομένων μητέρων και των επικουρικών συντάξεων έχουν εξαφανιστεί ως δια μαγείας, ενώ οι περικοπές της κρατικής επιχορήγησης των ασφαλιστικών ταμείων κατά 1,7 δις ευρώ παραμένουν ως έχουν στον προϋπολογισμό του 2010.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολιτικές πρωτοβουλίες και τους αγώνες του θα σταθεί εμπόδιο στις κυβερνητικές επιδιώξεις για αλλαγή του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης και για την αφαίρεση δικαιωμάτων από τους ασφαλισμένους.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

ΕΠΕΡΩΤΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ


Επίκαιρη Επερώτηση βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ με θέμα: Η καταστροφή των εργασιακών σχέσεων και ο κόσμος της εργασιακής επισφάλειας στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

Προς τους Υπουργούς: Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης


Η εργατική τάξη της χώρας μας, εδώ και 20 χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σφοδρότερη επίθεση στα δικαιώματά της και κυρίως στο δικαίωμα για πλήρη, ουσιαστική και ποιοτική εργασία.
Οι εργασιακές σχέσεις βρίσκονται σήμερα κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα.
Επίμονη και συστηματική είναι η προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κρατών μελών της και των Διεθνών καπιταλιστικών Οργανισμών (κυρίως του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ), να προωθήσουν την «απορύθμιση» της αγοράς εργασίας και την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων.
Κομβικό σημείο στην πορεία αυτή, υπήρξε η περίφημη Λευκή Βίβλος του Ντελόρ για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση, που σηματοδότησε τη μεγαλύτερη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης στη διάρκεια ενός ολόκληρου αιώνα.
Μέχρι και σήμερα, η Λευκή Βίβλος του κ. Ντελόρ (1-11-1993), αποτελεί το Α και το Ω της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών, σʼ ό,τι αφορά στην απασχόληση. Όλες οι Σύνοδοι Κορυφής, από το 1994 μέχρι σήμερα και με ιδιαίτερη έμφαση αυτή της Λισσαβόνας του έτους 2000 (στρατηγική της Λισσαβόνας), έχουν θέσει ως στόχους και έχουν προωθήσει σε μεγάλο βαθμό:
- τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους εργασίας, που αφορά τις εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση και συνεπάγεται δραματικές συνέπειες για τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
- τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και των ελαστικών μορφών απασχόλησης.
- την προώθηση διάφορων άτυπων μορφών απασχόλησης, με εργαζόμενους χωρίς συλλογική έκφραση και με άγνωστα τα βασικά δικαιώματα της εξαρτημένης εργασίας (συλλογικές συμβάσεις, δώρα, άδειες, ασφάλιση, ωράριο κλπ).
- την προώθηση της γεωγραφικής και κλαδικής κινητικότητας του εργατικού δυναμικού.
Η ελαστική απασχόληση παίρνει μορφές, που τίθεται πλέον το ερώτημα πότε ένας εργαζόμενος μπορεί να θεωρείται απασχολούμενος. Τα όρια της μερικής απασχόλησης και των άτυπων μορφών, φτάνουν μέχρι και ελάχιστες ώρες την εβδομάδα, αλλά και μέχρι τη μορφή του stand-by ή της απασχόλησης σε κενά (ρεπό), ακόμη και σε απασχόληση χωρίς μισθό και άλλα δικαιώματα, αλλά μόνο με φιλοδώρημα (couriers, pitsa - boys κ.λ.π).
Η μερική και γενικότερα η ελαστική απασχόληση στον ιδιωτικό, αλλά και τον δημόσιο τομέα, οδηγεί σε νέους τύπους εργαζομένων, που τελικά είναι μερικά εργαζόμενοι, μερικά αμειβόμενοι, αλλά και μερικά ασφαλισμένοι, που ίσως δεν πάρουν ποτέ σύνταξη από το ασφαλιστικό σύστημα, όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Σʼ αυτά τα πλαίσια έχουμε αλλεπάλληλους νόμους των κυβερνήσεων και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που προωθούν αυτές τις πολιτικές, αν και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου εμφανίζονται ανικανοποίητοι και απαιτούν ακόμη περισσότερα μέτρα και μεγαλύτερες ταχύτητες στην εφαρμογή των «διαρθρωτικών» πολιτικών.
Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για τους ακόλουθους νόμους:
Ν. 1892/90 (ΝΔ):
Διαμόρφωση για πρώτη φορά πλαισίου λειτουργίας της μερικής απασχόλησης και διευθέτησης του χρόνου εργασίας σε τρίμηνη βάση.
Ν. 2639/98 (ΠΑΣΟΚ): Επέκταση της μερική απασχόλησης σε επιχειρήσεις και οργανισμούς του δημοσίου τομέα, διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε εξαμηνιαία και ετήσια βάση, ενώ προωθείται η ίδρυση Ιδιωτικών Γραφείων Συμβούλων Εργασίας για την «εξεύρεση» θέσεων εργασίας σε ημεδαπούς ή αλλοδαπούς.
Ν. 2874/2000 (ΠΑΣΟΚ): Παροχή δυνατότητας περαιτέρω (μεγαλύτερης) διευθέτησης του χρόνου εργασίας.
Ν. 2956/2001(ΠΑΣΟΚ): Δημιουργία εταιρειών που ενοικιάζουν εργαζομένους σε άλλες επιχειρήσεις, ενώ παρέχεται η δυνατότητα σε Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης να προσλαμβάνουν εργαζόμενους μόνο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Ν. 3385/2005 (ΝΔ): Επαναφορά σε ισχύ πεντάωρης ανά εβδομάδα υπερεργασίας, ενώ νομιμοποιείται η ακραία διευθυντική ευελιξία στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας.
Ν. 3429/2005 (ΝΔ Νόμος Αλογοσκούφη): Απορύθμιση εργασιακών σχέσεων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Ελεύθερες απολύσεις και ανεξέλεγκτες προσλήψεις στις ΔΕΚΟ. Κατάργηση για τους νεοπροσλαμβανόμενους ρυθμίσεων εσωτερικών κανονισμών ή Συλλογικών Συμβάσεων για αποδοχές, άδειες, επιδόματα κλπ. Κρατική επέμβαση στο περιεχόμενο των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων. Αφαίρεση δικαιώματος προσφυγής στον ΟΜΕΔ, όταν ο εργοδότης αρνείται να διαπραγματευθεί.
Στην ίδια κατεύθυνση το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, συναγωνίζονται ποιος θα απαιτήσει πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση.
Μόλις πρόσφατα, ο ΟΟΣΑ,
σε συνέχεια ανάλογων πρόσφατων υποδείξεων του ΔΝΤ, «συμβουλεύει» τη νέα ελληνική κυβέρνηση να «ξεζουμίσει» ακόμη περισσότερο τους «ξεζουμισμένους».
Στην έκθεσή του, που δόθηκε στη δημοσιότητα ταυτόχρονα με τον Προϋπολογισμό 2010, ο καλός Διεθνής Οργανισμός, σημειώνει ότι η προσήλωση στη δημοσιονομική εξυγίανση είναι στοιχειώδης προϋπόθεση εμπιστοσύνης της αγοράς. Όχι των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αλλά της αγοράς.
Και μας δίνει τη γνωστή συνταγή: «περικοπές δαπανών, φορολογικό κυνηγητό, νέα μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και στο σύστημα υγείας, ακόμη πιο ευέλικτη αγορά εργασίας». Η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα, λέει, απαιτεί περισσότερες μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα. Η αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και προϊόντων θα είναι σημαντική για την επίτευξη υψηλών ποσοστών ανάπτυξης. Το ίδιο πάντα και μονότονο ρεφρέν. Ανάπτυξη ονομάζεται η ενίσχυση των κερδών του κεφαλαίου, συμπιέζοντας και συνθλίβοντας τα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Μια επίμονη νεοφιλελεύθερη, αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, που βρίσκει τις κυβερνήσεις (δεξιές ή σοσιαλδημοκρατικές) πρόθυμες να την εφαρμόσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι η δραστική μείωση της ανεργίας και η πλήρης και σταθερή εργασία είναι συνυφασμένες με την προώθηση μιας αντι-νεοφιλελεύθερης πολιτικής με κέντρο της τα δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, της ίδιας της κοινωνίας.
Ο αγώνας για την πλήρη, σταθερή και ασφαλή εργασία για όλους και όλες, είναι η απάντηση της Αριστεράς στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο
της γενίκευσης της επισφαλούς απασχόλησης και της εργασιακής περιπλάνησης, που θίγει πρώτα από όλους τη νεολαία και τις γυναίκες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει και διεκδικεί:
-
Κατάργηση όλων των ελαστικών, μερικών και άτυπων μορφών εργασίας και αντικατάστασή τους από σχέσεις πλήρους απασχόλησης.
- Αντικατάσταση των συμβάσεων έργου, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και προσωρινής απασχόλησης με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Τακτοποίηση με συμβάσεις αορίστου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα και με ενιαία σχέση μονίμου υπαλλήλου στο Δημόσιο όλων των σημερινών συμβασιούχων, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Κατάργηση έκτοτε του θεσμού του συμβασιούχου.
- Άμεση άρση του Προεδρικού Διατάγματος 164/2004 «Παυλόπουλου».
- Διαμόρφωση τριών ισότιμων στα δικαιώματα μορφών εργασίας:
- Μόνιμη - Ενιαία - Πλήρης σχέση εργασίας στο Δημόσιο - ΟΤΑ - ΝΠΔΔ.
- Σταθερή - τακτική - Ενιαία - Πλήρης εργασία με βάση τους Οργανισμούς - Κανονισμούς, που έχουν υπογραφεί με ΣΣΕ στις ΔΕΚΟ.
- Σταθερή - Τακτική - Ενιαία - Πλήρης εργασία με συμβάσεις αορίστου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα.
- Κατάργηση των αντεργατικών νομοθετικών ρυθμίσεων και οδηγιών, που αφορούν τη διευθέτηση του συνολικού χρόνου απασχόλησης, την ενοικίαση εργαζομένων, τα προγράμματα stage, συμβάσεις έργου, εφαρμογή οδηγίας Μπολγκενστάιν, flexicurity, κλπ. Αναγνώριση και κάλυψη αναδρομικά, με δαπάνες του Δημοσίου ή του ΟΑΕΔ, όλων των εργασιακών, μισθολογικών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων αυτών των κατηγοριών.
- Κατάργηση όλων των αρνητικών διακρίσεων σε βάρος των νέων, που έχουν θεσπισθεί από το 1992 μέχρι σήμερα. Επέκταση της εφαρμογής της εργατικής νομοθεσίας σε νέες κατηγορίες, κυρίως νέων, που εργάζονται με άτυπες και ελαστικές μορφές απασχόλησης. Αντιμετώπιση της ευελιξίας ως μέσου απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων.
- Κατάργηση των υπεργολαβιών στον δημόσιο τομέα και κάλυψη των διαρκών και μόνιμων αναγκών με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.
- Μέτρα προστασίας του νόμιμου ωραρίου εργασίας, ενίσχυση των μηχανισμών ελέγχου και εφαρμογής της εργατικής νομοθεσίας, ιδιαίτερα Επιθεωρήσεις Εργασίας, ΙΚΑ, ΟΑΕΔ κλπ και θεσμοθέτηση της συμμετοχής εκπροσώπων των Συνδικάτων και των εργαζομένων στην Επιχείρηση στις ελεγκτικές διαδικασίες.
Με βάση όλα τα παραπάνω, ερωτώνται οι αρμόδιοι Υπουργοί:
1)
Είναι στις προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής η κατάργηση όλων των ελαστικών, μερικών και άτυπων μορφών εργασίας και η αντικατάστασή τους από σχέσεις αξιοπρεπούς και πλήρους απασχόλησης στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας; Πότε θα μπει ένα τέλος στην επισφάλεια και θα εξασφαλιστεί πλήρης και ποιοτική εργασία για όλους;
2) Θα προχωρήσουν στην κατάργηση των νόμων 1892/90, 2639/98, 2874/00, 2956/01, 3385/05, 3429/05 και του άρθρου 56 του ν. 3691/08, που αφορούν στη διευθέτηση του συνολικού χρόνου εργασίας, την ενοικιαζόμενη εργασία, τον περιορισμό των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, την αρνητική διάκριση παλιών και νέων εργαζομένων, τη διαλείπουσα εργασία και την εργασία με δελτίο παροχής υπηρεσιών;
3) Θα προχωρήσουν στην εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας σε εργαζόμενους, που η απασχόλησή τους υποκρύπτει εξαρτημένη μισθωτή εργασία, όπως εργαζόμενοι με δελτία παροχής υπηρεσιών, τηλεργαζόμενοι, φασονίστες κλπ; Θα καταργηθούν κάποτε οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα, μετατρεπόμενες σε συμβάσεις αορίστου χρόνου;
4) Πότε και πώς θα διασφαλίσουν όλα τα εργασιακά, μισθολογικά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα όσων εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης, μέχρι αυτές να καταργηθούν;
5) Γιατί δεν προχωρούν σε ουσιαστική αύξηση των επιθεωρητών εργασίας και δεν ενισχύουν τις αρμοδιότητές τους με τη δυνατότητα επιβολής εκτελεστέων ποινών στις επιχειρήσεις που παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία και τα ωράρια εργασίας των εργαζομένων;
6) Γιατί δεν καταργούνται οι υπεργολαβίες στον δημόσιο τομέα (καθαρίστριες, φύλακες σχολείων κλπ) και δεν καλύπτονται οι ανάγκες με τη μονιμοποίηση του ήδη εργαζόμενου προσωπικού και νέες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού;
7) Θα προχωρήσετε στην κατάργηση του ΠΔ 164/04; Είναι στις προθέσεις σας να μπει οριστικό τέλος στην ομηρία των συμβασιούχων με τη μονιμοποίηση όσων καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες;
8) Θα καταργηθεί το φαινόμενο συνύπαρξης προσωπικού με σχέσεις δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου στον ίδιο εργασιακό χώρο; Θα καθιερωθεί η ενιαία μόνιμη σχέση εργασίας στο δημόσιο;
9) Είναι στις προθέσεις σας να τερματισθεί η πρόσληψη εκτάκτων και συμβασιούχων με πρόσχημα τις κατʼ ευφημισμό πρόσκαιρες και επείγουσες ανάγκες, καθώς και η χρήση ανασφάλιστης εργασίας μέσω προγραμμάτων stage;

Οι επερωτώντες βουλευτές

Παναγιώτης Λαφαζάνης - Φώτης Κουβέλης
Βασίλης Μουλόπουλος - Μιχάλης Κριτσωτάκης
Νίκος Τσούκαλης - Λίτσα Αμανατίδου - Πασχαλίδου
Ηρώ Διώτη - Θοδωρής Δρίτσας
Τάσος Κουράκης - Θανάσης Λεβέντης
Γρηγόρης Ψαριανός - Αλέξης Τσίπρας

"Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ" ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ

Ομιλία του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα στο διεθνές συνέδριο του Economist για την πράσινη επιχειρηματικότητα.
«Για να μπω στο θέμα, οφείλω να θέσω ένα αρχικό ερώτημα: Αν η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει επιφέρει ανατροπές στην απασχόληση; Θεωρούμε ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι ότι με την κρίση, επιδεινώνονται τάσεις που υπήρχαν ήδη στον τομέα της απασχόλησης από πιο παλιά.
Η απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων σε παγκόσμιο επίπεδο και η στρατηγική που παραχωρούσε κάθε κοινωνική πρόοδο στην καλή πρόθεση της ελεύθερης αγοράς, ήταν αυτό που ανέτρεψε πραγματικά τα δεδομένα στον τομέα της απασχόλησης.
Η κερδοφορία του κεφαλαίου βασίστηκε από τότε στη συμπίεση του κόστους εργασίας. Από τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα, ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια του εργατικού δυναμικού άρχισαν να εξωθούνται προς την ελαστική απασχόληση, τη μερική απασχόληση, την ανασφάλιστη εργασία ή και την ανεργία. Με αφορμή και πρόσχημα την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι πιέσεις αυτές, γίνονται σήμερα ακόμα οξύτερες.
Θεωρούμε επομένως
ότι μια ουσιαστική απάντηση στο ζήτημα της απασχόλησης, δεν μπορεί να είναι απλώς ο προσανατολισμός της επιχειρηματικότητας προς κάποιον νέο παραγωγικό τομέα, είτε αυτός σχετίζεται με το περιβάλλον, είτε όχι. Πρώτο και βασικό ερώτημα είναι αν ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης θα έχει ως επίκεντρο την κερδοφορία του κεφαλαίου και τις αγορές, ή την εργασία και το κοινωνικό όφελος που παράγεται από αυτήν.
Χωρίς να διευκρινιστεί αυτή η παράμετρος, δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση στο ζήτημα της απασχόλησης. Η προώθηση πράσινων επενδύσεων που θα βασιζόταν στη συμπίεση του κόστους εργασίας και τη δημιουργία θέσεων επισφαλούς απασχόλησης, δεν μπορεί να δώσει καμία απάντηση στις σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Στην καλύτερη περίπτωση θα βελτίωνε κάποιους οικονομικούς και χρηματιστηριακούς δείκτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ιδιαίτερα πράγματα για την κοινωνία.
Ένα δεύτερο ερώτημα είναι αν αυτό που ονομάζουμε πράσινη ανάπτυξη απαντά στα προβλήματα της περιβαλλοντικής κρίσης.
Είναι γεγονός ότι η περιβαλλοντική κρίση είναι εδώ.
Και απασχολεί ολοένα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, ειδικά στον τομέα της διατροφής, της ενέργειας, της ποιότητα ζωής. Με την έννοια αυτή, η διοχέτευση πόρων σε τομείς που θα στοχεύουν στην περιβαλλοντική προστασία και την αναστροφή των παραμέτρων της οικολογικής κρίσης, είναι πια αναγκαία. Το ερώτημα όμως είναι, αν μιλώντας για πράσινη ανάπτυξη, οι πολίτες και οι αγορές καταλαβαίνουν το ίδιο πράγμα.
Ισχυρίζομαι πως όχι.
Ακόμα και αν η πράσινη ανάπτυξη, έτσι όπως ορίζεται θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και την τόνωση των δεικτών της οικονομίας, σίγουρα δεν μπορεί να αποτελεί ολοκληρωμένη απάντηση στο περιβαλλοντικό ζήτημα.
Θα φέρω ένα παράδειγμα. Τα στοιχεία των τελευταίων μηνών δείχνουν ότι εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, οι πράσινες επενδύσεις μειώθηκαν κατά 40% παγκοσμίως. Είναι προφανές, ότι ο ρυθμός καταστροφής του περιβάλλοντος δεν ακολουθεί τις διακυμάνσεις των οικονομικών μεγεθών. Ούτε φυσικά μπορεί να τις περιμένει.
Επί πλέον, γεννάται το ερώτημα τι πραγματικά θεωρείται πράσινη ανάπτυξη. Η πυρηνική ενέργεια, είναι πράσινη ανάπτυξη ή όχι; Τα μεταλλαγμένα, είναι πράσινη ανάπτυξη ή όχι; Η καύση των απορριμμάτων, είναι πράσινη ανάπτυξη, ή όχι; Διότι σε αυτούς τους τομείς, εκδηλώνεται έντονο επιχειρηματικό ενδιαφέρον, και μάλιστα με πρόσχημα τα σοβαρά περιβαλλοντικά αδιέξοδα.
Χρειάζεται επίσης κατά την άποψή μας, ιδιαίτερη αυστηρότητα στον ορισμό της έννοιας ανάπτυξη. Γιατί όπως είπα και στην αρχή, ανάπτυξη δεν μπορεί πλέον να θεωρείται η παραγωγική δραστηριότητα που απλώς αποφέρει μερίσματα σε μετόχους ανωνύμων εταιρειών. Ανάπτυξη για μας είναι η διαδικασία που παράγει κοινωνικό όφελος, στοχεύει στις ανθρώπινες ανάγκες, διευρύνει τα δημόσια αγαθά και αναπαράγει τον παραγόμενο πλούτο. Και οι αγορές, έχουν αποδείξει ότι ούτε μπορούν, ούτε ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν τέτοια ζητήματα, αν δεν αποκομίζουν τα αντίστοιχα κέρδη.
Ιδού λοιπόν οι αντιφάσεις που προκύπτουν: Για την κοινωνία, πράσινη ανάπτυξη είναι η αντικατάσταση του αυτοκινήτου με το ποδήλατο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η απελευθέρωση οικοδομήσιμων χώρων και η μετατροπή τους σε πάρκα. Η στροφή από τις μεγάλες τουριστικές επενδύσεις, στον ήπιο τουρισμό χαμηλής έντασης. Τέτοιου είδους μετασχηματισμοί, για το περιβάλλον και την κοινωνία είναι σημαντικό όφελος. Αλλά για την αγορά, είναι έγκλημα. Ποια λοιπόν από τις δύο τάσεις ορίζεται ως πράσινη ανάπτυξη, δηλαδή ως διέξοδος στο ζήτημα της απασχόλησης αλλά ταυτόχρονα και της περιβαλλοντικής κρίσης.
Διαπιστώνεται ότι μια επιμονή στην ορθολογική ανάλυση των όρων και των ορισμών, μας φέρνει μπροστά σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, που η αριστερά το έχει αναδείξει εδώ και καιρό. Το συμφέρον των αγορών δεν είναι αυτονόητα συνδεδεμένο με το κοινωνικό συμφέρον, πόσο μάλλον με το συμφέρον του πλανήτη. Για την αγορά, συμφέρον είναι δίπλα στους κοινούς λαμπτήρες των 90 λεπτών, να πωλούνται λαμπτήρες περιβαλλοντικά φιλικοί, που κοστίζουν 7.5 ευρώ. Για τον πλανήτη, συμφέρον είναι οι λαμπτήρες των 90 λεπτών να είναι περιβαλλοντικά φιλικοί.
Η δική μας θεώρηση ξεκινά από την αντίληψη ότι το περιβάλλον είναι δημόσιο αγαθό. Θα χρειαστεί εδώ να υπενθυμίσω ότι σε μεγάλο βαθμό, η επέκταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στηρίχτηκε στην επέκταση της σφαίρας των δραστηριοτήτων του συνολικά εις βάρος των δημόσιων αγαθών, όπως η υγεία, η παιδεία, οι ελεύθεροι χώροι των πόλεων. Όμως, η πρόσφατη οικονομική κρίση, ξαναθέτει τα ζητήματα του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης. Και μας οδηγεί αβίαστα στο ερώτημα για το ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε από εδώ και εμπρός. Αν δηλαδή θα ξαναφέρουμε τα δημόσια αγαθά στο επίκεντρο της ανάπτυξης, η αν θα συνεχίσουμε την σημερινό δρόμο, περιμένοντας την επόμενη τράπεζα του Ντουμπάι να χρεοκοπήσει, για να ξαναμπούμε σε έναν νέο βαθύτερο υφεσιακό κύκλο.
Στην πυρήνα μιας νέας αντίληψης για την ανάπτυξη, εντάσσεται και μια πρόταση που θα καλούσε σε ένα σημαντικό επενδυτικό πρόγραμμα σε πράσινες τεχνολογίες. Ένα πρόγραμμα που θα αφορά εξ ίσου την έρευνα, την παραγωγή, την εξειδίκευση του εργατικού δυναμικού. Και το οποίο παράλληλα θα στηρίζεται στην λογική της σταθερής ασφαλισμένης εργασίας. Μόνο έτσι θεωρώ ότι μπορεί να παραχθεί κοινωνικό αποτέλεσμα που να αποτελεί ταυτόχρονη απάντηση στα προβλήματα τόσο της περιβαλλοντικής, όσο και της οικονομικής κρίσης. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, διστάζω να το αποκαλέσω «πράσινη ανάπτυξη», έως ότου αποσαφηνιστεί ότι αυτό που εμείς προτείνουμε είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, πολύ πιο ουσιαστικό και πολύ πιο ρεαλιστικό, από μια απλή σύνδεση των κοινωνικών αναγκών και της περιβαλλοντικής ευαισθησίας με τις επιταγές του κέρδους.
Μέσα από αυτό το πρίσμα, δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά και αόριστα για επενδύσεις, αδιαφορώντας για τον κοινωνικό χαρακτήρα των επενδύσεων αυτών, την ποιότητά και τις συνθήκες των θέσεων εργασίας, καθώς και τη διάχυση των ωφελημάτων στην κοινωνία. Είναι λοιπόν σημαντικό να επισημάνουμε ότι αναγκαία βασικά χαρακτηριστικά της δικής μας πράσινης ανάπτυξης, πρέπει να είναι η μικρή κλίμακα, σε άμεση σύνδεση και με προστιθέμενες αξίες για τις τοπικές κοινωνίες, καθώς και η έμφαση σε τεχνολογίες εντάσεως εργασίας, σε αντιδιαστολή με μεγάλες επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου, όπως το “πράσινο” real estate, οι μεγάλες επενδύσεις στο τουρισμό ή την ενέργεια, τα μεγάλα τεχνικά έργα, η καύση των απορριμμάτων.
Το ερώτημα είναι βέβαια ποιος θα πληρώσει το κόστος. Γιατί η διοχέτευση επενδύσεων στην έρευνα και την παραγωγή με τέτοιους όρους, καθώς και η επίσης απαραίτητη ταυτόχρονη επιβολή μέτρων, ελέγχων και περιορισμών για την περιβαλλοντική προστασία, συνεπάγονται μείωση της κερδοφορίας. Απαιτούν επίσης αναδιανομή του πλούτου με στόχο το κοινωνικό όφελος, μέσα από την φορολογία του πλούτου και των κερδών.
Καταλήγω λοιπόν, αναδιατυπώνοντας το αρχικό ερώτημα. Κατά την άποψή μου, είναι στενή οπτική το να ορίζουμε την έξοδο από την κρίση - οικονομική και περιβαλλοντική - ως ζητούμενο και την πράσινη ανάπτυξη ως απάντηση. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο, είναι σήμερα ζητούμενα. Και η απάντηση, είναι η έξοδος από το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο προκάλεσε τις κρίσεις αυτές. Για να συμβεί βεβαίως κάτι τέτοιο, απαιτείται η διαμόρφωση νέων συσχετισμών ανάμεσα στις κοινωνικές δυνάμεις και ειδικά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο. Αλλά αυτό είναι μια ιστορία που ξεφεύγει από το αντικείμενο του παρόντος συνεδρίου και αναφέρεται σε ζητήματα πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης».

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ

Αναμόρφωση συστήματος προσλήψεων και καθολική υπαγωγή τους στον πλήρη έλεγχο του ΑΣΕΠ

Μελετώντας το κείμενο της νομοθετικής πρωτοβουλίας για την Αναμόρφωση του Συστήματος Προσλήψεων, διαπιστώνουμε
ότι έχουν αφαιρεθεί διατάξεις και νομοθετικές ρυθμίσεις, που ήταν ευνοϊκές, αλλά απόλυτα δίκαιες για τους εργαζομένους στη ΔΕΗ.
Στις διατάξεις του Νομοσχεδίου, πρέπει να συμπεριληφθούν οι παρακάτω προσθήκες και τροποποιήσεις:
Στο Άρθρο 1 του Νομοσχεδίου, στην παράγραφο 3, πρέπει να προστεθούν
στις εξαιρέσεις της παραγράφου 2 του άρθρου 14 του Νόμου 2190/94 και οι ακόλουθες περιπτώσεις:
1. «Με αποφάσεις του Δ.Σ της ΔΕΗ, στις οποίες θα καθορίζονται οι ειδικότεροι όροι, οι διαδικασίες και οι προϋποθέσεις, δύναται να προσλαμβάνεται στη ΔΕΗ κατά παρέκκλιση των διατάξεων του Ν. 2190/94 ένα μέλος της οικογένειας του μισθωτού, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας θανόντος, συνέπεια εργατικού ατυχήματος», έτσι όπως καθορίζει η παράγραφος 7 του άρθρου 6 του Ν. 2244/94.
2.
Στην παραπάνω παράγραφο πρέπει να προστεθεί το εξής εδάφιο του Άρθρου 36 του Νόμου 3734/09: «Με τη διαδικασία του ανωτέρω εδαφίου δύναται κατά παρέκκλιση των διατάξεων της κείμενης νομοθεσίας, να προσλαμβάνεται στη ΔΕΗ, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας, το έκτακτο προσωπικό της, το οποίο έχει υποστεί μόνιμη σωματική αναπηρία σε ποσοστό τουλάχιστον 50%, συνέπεια εργατικού ατυχήματος στην Επιχείρηση. Σε περίπτωση που η πρόσληψη δεν είναι δυνατή λόγω νομίμως διαπιστωθείσας ανικανότητας εκτέλεσης οποιασδήποτε εργασίας στην Επιχείρηση, έχει εφαρμογή η διάταξη της παραγράφου 7, του Άρθρου 6 του Ν. 2244/94».
Οι συνθήκες εργασίας στην μεγαλύτερη βιομηχανική Επιχείρηση της χώρας, στη ΔΕΗ Α.Ε., είναι εξαιρετικά επικίνδυνες,
αφού οι εργαζόμενοι στα Ορυχεία, στους Σταθμούς Παραγωγής, στην Μεταφορά και στη Διανομή, δίνουν καθημερινά την μάχη για την παραγωγή ενός αγαθού που απολαμβάνει όλη η χώρα, διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή. Μόνο το τελευταίο 9μηνο, έχουμε θρηνήσει δυστυχώς επτά (7) συναδέλφους.
Οι παραπάνω περιπτώσεις δεν είναι κάποια συντεχνιακή διάκριση, αλλά είναι το ελάχιστο δείγμα ηθικής απόδοσης στις οικογένειες,
κατά τις περιπτώσεις απώλειας της ανθρώπινης ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας.
Καλούμε τον Υπουργό Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης να υιοθετήσει τις παραπάνω επισημάνσεις μας.

Επιστροφή στην αρχή της σελίδας.

Επιστροφή